1955 senesinde Manisa’nın amatör bir takımından Göztepe’ye iki kardeş futbolcu geldi. Aralarında sadece iki yaş vardı. Zaman içinde kardeşlerin küçüğü Gürsel, Göztepe’nin efsane kadrosunun en önemli unsurlarından biri olup “Koca Kaptan” namıyla unutulmazlar arasına girerken; büyüğü Güler, üniversite eğitimini ve meslek hayatında yükselmeyi seçmişti. Seyredenler onun da kardeşi gibi çok iyi bir futbolcu olduğunu söylüyordu. Ne yazık ki futbol hayatını kendi kararıyla 1961 yılında, Göztepe’nin tırmanışa geçmesinden kısa bir süre önce sona erdirdi. İzmir’in Güzelyalı semtinde sessiz sedasız yaşamını sürdüren Güler Aksel’le vefatından bir yıl kadar önce görüşüp hayat hikayesini dinlemiştik.

“1935 Uzunköprü doğumluyum. Babam mübadele sırasında 1925’te ailesiyle birlikte  Selanik’ten Türkiye’ye gelmiş. Bursa’nın Mustafakemalpaşa kazasına yerleşmişler. Buraya gelince memur olmuş. Uzunköprü Ziraat Bankasında müdürken Gürsel’le ben dünyaya gelmişiz. Gürsel 1937 doğumlu. Babam buradan Balıkesir’e, oradan Ödemiş’e, ardından Manisa’ya tayin oldu. Çocukluğum Balıkesir’de geçti, ilkokulu burada okudum. Futbola Ödemiş’te mahalle arasında oynayarak başladık.” 

Aksel kardeşlerin kaderi Manisa’ya taşınmalarıyla birlikte değişecekti. Bir yandan lisede okuyorlar, diğer yandan kentin başta gelen takımlarından birinde oynuyorlardı: “Gürsel’le birlikte Manisa Gençlik takımına girdik. Göztepe Manisa’ya gelerek bizim takımla bir hazırlık maçı oynadı. Güzel oynadık ve 2-1 yendik. İki golü de ben atmıştım. Zaten daha önceden maçlarımızı takip ediyorlarmış. Demokrat Parti Manisa milletvekili Cevdet Özgirgin kulübü haberdar etmiş. Göztepe’yi yendiğimiz maçtan sonra  Zeki Çırpıcı gelip bizi aldı.”

Böylece Aksel kardeşler, İzmir Ligi’nin resmen profesyonel hale gelmesinden kısa bir süre önce, 1955 yazında İzmir’e gelmişler: “1955 Haziran ayında Göztepe’ye geldik. Ben 20 yaşındaydım, Gürsel 18 yaşındaydı. Hatta Gürsel 18 yaşını doldurmamıştı, bir ay beklediler profesyonel mukavele imzalamak için. Ben Göztepe kulübünün ilk profesyonel futbolcusuyum. O zamanki parayla ikimize toplam 1000 lira vermişlerdi. Biz hayatımızda 1000 lirayı bir arada hiç görmemişiz, o zaman bizim için büyük paraydı. Ayda 200 lira da maaş veriyorlardı. Ayrıca maç başına 25 lira, 50 lira prim alırdık.”

Birbirine bağlı olan aile fertleri böylece futbol yüzünden ayrı düşmüşler: “İlk sene ailemiz Manisa’da kaldı. Kulüp bize Göztepe’de Kilise Sokağı’nda ev tutmuştu. Fakat intibak etmekte zorlandık. Bizim ufağımız kız kardeşimiz vardı. Onun kaydını İzmir Kız Lisesi’ne aldırdık, böylece bizim yanımıza geldi. Ertesi sene de annem yanımıza geldi. Babam zaten banka müfettişi olmuştu, sürekli dolaşıyordu.”

İki kardeşin birbirine ne kadar bağlı olduğu bütün fotoğraflarda birlikte poz vermelerinden belli. Başlangıçta futbol sahasında da yan yana mevkileri paylaşmışlar: “Ben sağ açık oynardım. Gürsel benim yanımda oynadı bir süre, yan yana çok güzel maçlar çıkardık. Sonra onu sol içe aldılar.” 1955’te Göztepe’ye geldiklerinde Milli Lig henüz kurulmadığından İzmir Ligi’ndeki maçlarda mücadele etmişler. Böylece İzmir dışındaki futbolseverler onları izlemekten mahrum kalmış. 1959’da Milli Lig’in kurulmasıyla birlikte üç şehrin takımları birbiriyle maç yapmaya başlayınca, diğer kulüp yöneticilerinin dikkatini çekmişler.

“1959 senesinde Karagümrük bize o zamana göre büyük para teklif etti. İkimizi 50 bin liraya transfer etmek istediler. Kadri Aytaç o zamanlar 60 bin liraya Galatasaray’dan Karagümrük’e geçmişti. Biz toplam 20 bin liraya Göztepe’de kaldık. İzmir’i ve Göztepe’yi sevmiştik, muhit değiştirmek istemedik. Daha sonra Gürsel’e Fenerbahçe’den filan çok büyük teklifler geldi ama gitmedi.” 

İki kardeş bir yandan futbol oynarken diğer yandan eğitimlerini sürdürüp üniversiteyi bitirmişler: “İkimiz de Yüksek Ticaret Mektebini bitirdik. 1950’lerde Teknik Üniversite hariç bütün üniversitelere imtihansız girilebiliyordu. Hatta okula girmeden önce beni Gençlerbirliği istemişti. Ankara’da Siyasal Bilgiler’de okuyacaktım. Koç Yurdunda yatıp kalkacaktım, aylık da vereceklerdi. Gözüm o okulda olduğu halde gitmedim, Göztepe’de kaldım.”

Güler Aksel birlikte çalıştığı hocaları şöyle sıralıyor: “İlk antrenörümüz Ruhi Karaduman’dı. Sonra Reha Eken ve Bülent Eken’le çalıştık. Sonra Alman bir antrenör geldi. Daha sonra Adnan abiyle (Süvari) çalışmaya başladık.  Ben onunla bir sezon çalıştım.”

Güler Aksel belki en verimli olacağı bir dönemde, yirmi altı yaşındayken yedek subaylık hizmetine başlamış: “1961’in Ekim ayında askere gittim. 27 Mayıs 1960 ihtilalinden sonra askeri idare, asker futbolculara oynamayı yasakladı. O zaman yedek subaylık iki sene sürüyordu. Bu dönem boyunca hiç oynayamadım. Askerden dönünce de futbolu bıraktım. Emlak Kredi Bankasına girip çalışmaya başladım. İki sene hiç top oynamayınca tekrar başlamak zor geldi. Ben zaten oynarken de futboldan istikbal beklemiyordum. Önceliğim okulumu bitirmek, aileme yük olmamaktı.”  

Böylece Gürsel yoluna devam ederken Güler Aksel erken yaşta futbola veda ederek futbolseverleri iyi bir oyuncuyu izlemekten mahrum bıraktı; bankacılık mesleğini sürdürüp emekli oldu. Emeklilikten sonraki günlerini Güzelyalı parkının karşısındaki dükkanına sık sık uğrayan futbolcu dostlarıyla eski günlerini yad ederek geçirdi. 

Göztepe kulübünün unutulmazları arasına adını yazdıran Güler Aksel, kendisiyle son görüşmemizden kısa bir süre sonra, 4 Nisan 2013’te hayata veda etti.